Αρχείο Photo & Video
|
|
«Η ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ»
«Τη μνήμη απ' τους συντρόφους μου που πέσαν στον αγώνα,
την έχουμε όλοι μέσα μας, φως άσβηστο στον αιώνα.
Αστρο-ναι που μας οδηγά, φωτιά-ναι που μας καίει
φωνή-ναι απ' τα βαθιά της γης, που διαλαλεί και λέει:
"Όσο 'χει σάλιο η γλώσσα σας, συντρόφοι πολεμάτε
το βιος να συμμαζέψετε, το τέρας να χτυπάτε.
Μη δισταγμό ή κοντόστεμα, γι' ανάσα χασομέρια,
μόνο χτυπάτε όλοι μαζί και με τα δυο σας χέρια -
Κι' όταν ψοφήσει το ύστερο του φασισμού κεφάλι
αμέσως να μολώσετε από μια στεριά στην άλλη.
Με χίλιες στράτες λεύτερες να ζώσετε τη σφαίρα,
να τρέχει το τραγούδι σας παντού σαν τον αγέρα.
Ν' αντιλαλεί χαρούμενο σ' Ανατολή και Δύση
νάρθει κ' εμάς στα μνήματα, να μας γλυκοξυπνήσει"».
«Τη μνήμη απ' τους συντρόφους μου που πέσαν στον αγώνα,
την έχουμε όλοι μέσα μας, φως άσβηστο στον αιώνα.
Αστρο-ναι που μας οδηγά, φωτιά-ναι που μας καίει
φωνή-ναι απ' τα βαθιά της γης, που διαλαλεί και λέει:
"Όσο 'χει σάλιο η γλώσσα σας, συντρόφοι πολεμάτε
το βιος να συμμαζέψετε, το τέρας να χτυπάτε.
Μη δισταγμό ή κοντόστεμα, γι' ανάσα χασομέρια,
μόνο χτυπάτε όλοι μαζί και με τα δυο σας χέρια -
Κι' όταν ψοφήσει το ύστερο του φασισμού κεφάλι
αμέσως να μολώσετε από μια στεριά στην άλλη.
Με χίλιες στράτες λεύτερες να ζώσετε τη σφαίρα,
να τρέχει το τραγούδι σας παντού σαν τον αγέρα.
Ν' αντιλαλεί χαρούμενο σ' Ανατολή και Δύση
νάρθει κ' εμάς στα μνήματα, να μας γλυκοξυπνήσει"».
«Ο φασισμός γεννιέται στα σπλάχνα του καπιταλισμού.
Είναι δημιούργημά του», είναι «μορφή άσκησης της καπιταλιστικής εξουσίας». ΜΕ ΔΙΔΑΓΜΑ : «Στην καπιταλιστική βαρβαρότητα η μόνη λύση είναι ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός». |
Οι βασανιστές, σε όποια χρονική περίοδο κι αν ανήκουν, είναι βασανιστές. Η ταινία καταγράφει πως δημιουργούσαν ένα βασανιστή στα χρόνια της χούντας...
θεωρώ πως κι αυτοί οι υπανθρωπίσκοι της Μακρονήσου, φτιάχτηκαν από το ίδιο, αν όχι χειρότερο, καλούπι. |
Χαθήκανε τόσο νωρίς
(Τάσος Λειβαδίτης) Χαθήκανε τόσο νωρίς μικραδέρφια της βροχής μα εφτά φορές κι αν σκοτωθούν δεκαεφτά θ' αναστηθούν. Γενιά μου δάκρυ και καημός εμπρός σημαία και Χριστός τροφή στη λησμονιά το αίμα σας, καλά παιδιά, και τώρα και ξανά. Χαμένη γενιά τραγουδάς. Χαμένη γενιά πού με πας... |
Σπίτι του όποιος μένει,
όταν αρχίζει ο αγώνας κι αφήνει άλλους για την υπόθεσή του να παλέψουν, πρέπει να ξέρει (για να ’ναι προετοιμασμένος) ότι όποιος δεν επήρε μέρος στον αγώνα την ήττα αναγκαστικά θα μοιραστεί στο τέλος. Και κάτι άλλο: ουδέποτε εν τέλει αποφεύγει τον αγώνα όποιος θέλει τον αγώνα ν’ αποφύγει καθώς για του εχθρού του την υπόθεση θα ’χει παλέψει όποιος για τη δική του δεν επάλεψε υπόθεση. |
Μακρόνησος
* Συνεδρίαση της ΠΕΕΑ στην Ευρυτανία, άνοιξη του 1944. Διακρίνεται ο Σπύρος Μελετζής, φωτογράφος του αγώνα.
* Ο Αρης Βελουχιώτης και οι Μαυροσκούφηδες, έφιπποι, τέλη του 1944 ή αρχές του 1945
* Η Ταξιαρχία Ιππικού στη Λάρισα, με τα άλογα που ο ΕΛΑΣ είχε πάρει λάφυρα από τους Ιταλούς, τέλη του 1944 ή αρχές του 1945, επίσης.
* Ο Στέφανος Σαράφης και ο Αρης Βελουχιώτης με τους Μαυροσκούφηδες του, όλοι έφιπποι, πιθανόν στα Ιωάννινα, φθινόπωρο του 1944.
* Ο Στέφανος Σαράφης και ο Αρης Βελουχιώτης με τα στελέχη του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ ποζάρουν στην έδρα του ΓΣ.
* Πορεία ανταρτών μέσα στο χιόνι, μετά από μάχη με του Γερμανούς. Κουβαλάνε τραυματισμένους συντρόφους τους. Οταν ο ένας πεθαίνει, τον θάβουν στο χιόνι, χειμώνας 1943-1944.
* Αντάρτες έπειτα από πορεία φτάνουν σε ορεινό χωριό, όπου οι γυναίκες του χωριού τους κερνούν και τους φιλεύουν.
* Σκηνοθετημένη μάχη-ναυμαχία του ΕΛΑΝ. Οι Γερμανοί “ηθοποιοί” είναι πραγματικοί αιχμάλωτοι, που μάλιστα, μη γνωρίζοντας για τη σκηνοθεσία, νόμιζαν ότι οι ΕΛΑΝίτες επρόκειτο να τους εξοντώσουν.
* Θεατρική παράσταση από ερασιτέχνες ηθοποιούς του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ στην πλατεία του χωριού. Παρακολουθούν αξιωματικοί και οπλίτες του ΕΛΑΣ, και όλος ο πληθυσμός του χωριού, που μάλλον βλέπει για πρώτη φορά θέατρο.
* Σκηνές απελυθέρωσης, άγνωστο ποιας πόλης ακριβώς.
* Παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας.
* Ο Αρης Βελουχιώτης και οι Μαυροσκούφηδες, έφιπποι, τέλη του 1944 ή αρχές του 1945
* Η Ταξιαρχία Ιππικού στη Λάρισα, με τα άλογα που ο ΕΛΑΣ είχε πάρει λάφυρα από τους Ιταλούς, τέλη του 1944 ή αρχές του 1945, επίσης.
* Ο Στέφανος Σαράφης και ο Αρης Βελουχιώτης με τους Μαυροσκούφηδες του, όλοι έφιπποι, πιθανόν στα Ιωάννινα, φθινόπωρο του 1944.
* Ο Στέφανος Σαράφης και ο Αρης Βελουχιώτης με τα στελέχη του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ ποζάρουν στην έδρα του ΓΣ.
* Πορεία ανταρτών μέσα στο χιόνι, μετά από μάχη με του Γερμανούς. Κουβαλάνε τραυματισμένους συντρόφους τους. Οταν ο ένας πεθαίνει, τον θάβουν στο χιόνι, χειμώνας 1943-1944.
* Αντάρτες έπειτα από πορεία φτάνουν σε ορεινό χωριό, όπου οι γυναίκες του χωριού τους κερνούν και τους φιλεύουν.
* Σκηνοθετημένη μάχη-ναυμαχία του ΕΛΑΝ. Οι Γερμανοί “ηθοποιοί” είναι πραγματικοί αιχμάλωτοι, που μάλιστα, μη γνωρίζοντας για τη σκηνοθεσία, νόμιζαν ότι οι ΕΛΑΝίτες επρόκειτο να τους εξοντώσουν.
* Θεατρική παράσταση από ερασιτέχνες ηθοποιούς του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ στην πλατεία του χωριού. Παρακολουθούν αξιωματικοί και οπλίτες του ΕΛΑΣ, και όλος ο πληθυσμός του χωριού, που μάλλον βλέπει για πρώτη φορά θέατρο.
* Σκηνές απελυθέρωσης, άγνωστο ποιας πόλης ακριβώς.
* Παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας.
ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
του Σπύρου Μελετζή
ΜΟΙΡΟΛΟΓΙ ΣΤΑ ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ ΤΟΥ Ε.Λ.Α.Σ
Τα παλικάρια δεν πεθαίνουν στο κρεβάτι,
δεν ησυχάζουν και δεν έχουν τόση υπομονή,
μα απ' τη ζωή παράκαιρα φευγάτοι,
γίνονται μια θύμηση βαθιά που μας πονεί.
Χάθηκαν οι ακριβοί μας φίλοι,
πέσαν στο καθήκον χωρίς βογκητό,
παιδιά που ζήλεψαν τη δόξα των προγόνων
που στη μάχη άξιζαν ίσα με εκατό.
Μπήκαν στον αγώνα σα σε πανηγύρι,
τραβώντας μπρος στις μάχες ορθοί,
δεν ήταν όμως ο ήλιος τόσο γρήγορα να δύσει,
γιατί αυτή η μέρα ήτανε φωτεινή.
Μπροστάρια εσείς του λαού μας του δεσμώτη
δεν είχατε άλλο ζήλο πιο θερμό
κάνοντας ζήλο τη φλογερή σας νιότη
για των χιλιάδων αδελφών το λυτρωμό.
Πεθάνατε γι' αυτό το ωραίο ιδανικό,
για της πατρίδας μας τη δόξα και την τιμή
κι ακόμη για το δίκιο του σκλάβου αγρότη
και της φτωχολογιάς το τίμιο ψωμί.
Εμείς πρώτα λογαριάζουμε το χρέος
δε θα αφήσουμε το δάκρυ να χυθεί,
εσάς ο θάνατος σας βρήκε τόσο νέους
μα μέσα μας θα στέκεστε πάντα ορθοί.
Τα παλικάρια δεν πεθαίνουν στο κρεβάτι,
δεν ησυχάζουν και δεν έχουν τόση υπομονή,
μα απ' τη ζωή παράκαιρα φευγάτοι,
γίνονται μια θύμηση βαθιά που μας πονεί.
Χάθηκαν οι ακριβοί μας φίλοι,
πέσαν στο καθήκον χωρίς βογκητό,
παιδιά που ζήλεψαν τη δόξα των προγόνων
που στη μάχη άξιζαν ίσα με εκατό.
Μπήκαν στον αγώνα σα σε πανηγύρι,
τραβώντας μπρος στις μάχες ορθοί,
δεν ήταν όμως ο ήλιος τόσο γρήγορα να δύσει,
γιατί αυτή η μέρα ήτανε φωτεινή.
Μπροστάρια εσείς του λαού μας του δεσμώτη
δεν είχατε άλλο ζήλο πιο θερμό
κάνοντας ζήλο τη φλογερή σας νιότη
για των χιλιάδων αδελφών το λυτρωμό.
Πεθάνατε γι' αυτό το ωραίο ιδανικό,
για της πατρίδας μας τη δόξα και την τιμή
κι ακόμη για το δίκιο του σκλάβου αγρότη
και της φτωχολογιάς το τίμιο ψωμί.
Εμείς πρώτα λογαριάζουμε το χρέος
δε θα αφήσουμε το δάκρυ να χυθεί,
εσάς ο θάνατος σας βρήκε τόσο νέους
μα μέσα μας θα στέκεστε πάντα ορθοί.
Στιγμές ...παγωμένες στον Χρόνο
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις,
τα χείλια σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες
μα ούτε βήμα πίσω.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί
να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ’ ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ’ την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων
που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις,
τα χείλια σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες
μα ούτε βήμα πίσω.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί
να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ’ ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ’ την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων
που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Xρειάζονται πολλά, τον κόσμο για ν’ αλλάξεις :
Oργή κι επιμονή. Γνώση κι αγανάχτηση.
Γρήγορη απόφαση, στόχαση βαθιά.
Ψυχρή υπομονή, κι ατέλειωτη καρτερία.
Kατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου.
Mονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει
πώς την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε.
Άλλαξε τον κόσμο : τό´χει ανάγκη…
Oργή κι επιμονή. Γνώση κι αγανάχτηση.
Γρήγορη απόφαση, στόχαση βαθιά.
Ψυχρή υπομονή, κι ατέλειωτη καρτερία.
Kατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου.
Mονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει
πώς την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε.
Άλλαξε τον κόσμο : τό´χει ανάγκη…
ΤΑ ΑΓΙΑΣΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ
Άνθρωπε μου όπου κι αν πας, όπου κι αν σταθείς ,
τα αγιασμένα χώματα της πατρίδας μας να τα αλαφροπατάς
Γιατί ο τόπος αυτός είναι γιομάτος μνήματα
ηρώων και αγωνιστών της λευτεριάς,
Είναι αίματα ποτισμένα από τα νιάτα της Ελλάδας
Κάθε δρασκελιά σου είναι κι ένας τάφος Αγωνιστή
που έπεσε πολεμώντας
Τον ξένο κατακτητή με μόνη του ελπίδα
να δει την πατρίδα του λεύτερη
Πατρίδα μου λατρευτή,
τίμα τα παιδιά σου που πάλεψαν με τους τύραννους
για την λευτεριά σου κι έδωσαν ότι είχαν πολύτιμο:
ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ
Άταφοι κι άψαλτοι στα βουνά και στους κάμπους
εκεί που τους είχε τάξει η μοίρα και το καθήκον
ένα μόνο από Εσένα ζητούν να μην τους ξεχάσεις .
Άνθρωπε μου όπου κι αν πας, όπου κι αν σταθείς ,
τα αγιασμένα χώματα της πατρίδας μας να τα αλαφροπατάς
Γιατί ο τόπος αυτός είναι γιομάτος μνήματα
ηρώων και αγωνιστών της λευτεριάς,
Είναι αίματα ποτισμένα από τα νιάτα της Ελλάδας
Κάθε δρασκελιά σου είναι κι ένας τάφος Αγωνιστή
που έπεσε πολεμώντας
Τον ξένο κατακτητή με μόνη του ελπίδα
να δει την πατρίδα του λεύτερη
Πατρίδα μου λατρευτή,
τίμα τα παιδιά σου που πάλεψαν με τους τύραννους
για την λευτεριά σου κι έδωσαν ότι είχαν πολύτιμο:
ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ
Άταφοι κι άψαλτοι στα βουνά και στους κάμπους
εκεί που τους είχε τάξει η μοίρα και το καθήκον
ένα μόνο από Εσένα ζητούν να μην τους ξεχάσεις .
Τα Δεκεμβριανα και ο Εμφυλιος
μέσα από το φακό του Dmitri Kessel
«ΑΚΟΜΑ ΤΟΥΤ' Η ΑΝΟΙΞΗ»
«Σηκωθείτε
Να πάρουμε στα χέρια μας τις σάλπιγγες της πατρίδας!
Να τους το πούμε να το καταλάβουνε: Δε χαμηλώνει η Πίνδος!
Να τους το πούμε να το καταλάβουνε πως δεν αλλάζει ο ήλιος,
πως δεν αλλάζουνε τα χρώματα ποτές σ' αυτή τη χώρα.
Και πως ποτές δεν κόπηκε στη μέση το τραγούδι:
Τ' αφήνει ο Γέρος του Μωρηά, το ξαναπιάνει ο Αρης,
τ' αφήνουν τα κλεφτόπουλα το παίρνουν οι Ελασίτες,
το παίρνει ο Δημοκρατικός Στρατός, του Μάρκου οι λεβέντες,
το παίρνουν τα ψηλά βουνά, το σέρνουν τα ποτάμια,
τ' αφροκοπούν οι θάλασσες - καίγονται τα λημέρια.
Το πήρε ο Γράμμος ο αψηλός και τόκανε ταμπούρι:
Ακόμα τούτ' η άνοιξη, τούτο το καλοκαίρι».
«Σηκωθείτε
Να πάρουμε στα χέρια μας τις σάλπιγγες της πατρίδας!
Να τους το πούμε να το καταλάβουνε: Δε χαμηλώνει η Πίνδος!
Να τους το πούμε να το καταλάβουνε πως δεν αλλάζει ο ήλιος,
πως δεν αλλάζουνε τα χρώματα ποτές σ' αυτή τη χώρα.
Και πως ποτές δεν κόπηκε στη μέση το τραγούδι:
Τ' αφήνει ο Γέρος του Μωρηά, το ξαναπιάνει ο Αρης,
τ' αφήνουν τα κλεφτόπουλα το παίρνουν οι Ελασίτες,
το παίρνει ο Δημοκρατικός Στρατός, του Μάρκου οι λεβέντες,
το παίρνουν τα ψηλά βουνά, το σέρνουν τα ποτάμια,
τ' αφροκοπούν οι θάλασσες - καίγονται τα λημέρια.
Το πήρε ο Γράμμος ο αψηλός και τόκανε ταμπούρι:
Ακόμα τούτ' η άνοιξη, τούτο το καλοκαίρι».
ΕΝΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΗΣ ΚΝΕ,
|
Ο αντικομμουνισμός υπήρξε πάντοτε
|
|
|
«Θέλτε νακούστε πόλεμο, θέλτε να ειδείτε μάχη;
Βγάτε ψηλά στο Καραντάγ, δίπλα εις τα Κερδύλλια,
που πολεμάν οι αντάρτες μας, να διώξουν τους φασίστες
κι' εκεί θακούστε πόλεμο κι κει θα δείτε μάχη.
Πέφτουν οι σφαίρες σα βροχή κι' οι όλμοι σαν τη μπόρα,
τα βόλια απ' τ' αυτόματα λες κι είν' πυκνό χαλάζι (...)
Θολούριασαν τα διάσελα κι' οι κάμποι σκοτεινιάσαν,
και στις βαθειές τις λαγκαδιές σαν πίσσα κατακάθι.
Κι' ένας στον άλλο λέγανε, στόμα σ' αυτί οι φασίστες.
Καιρός να τους ξεφύγουμε με τούτα τα σκοτάδια.(...)
Κι' όπως βαδίζουν φυλαχτά και παν να σκαπετήσουν,
το στράτευμα της λευτεριάς ξεγύμνωσε τις λόγχες. (...)
Και μια φωνή, τρανή βουή σηκώθη απ' άκρη σ' άκρη:
Πάνου τους ανταρτόπουλα, γενιά των αντρειωμένων.
Χτυπάτε τους. Βαράτε τους. Απάνω τους λεβέντες».
Βγάτε ψηλά στο Καραντάγ, δίπλα εις τα Κερδύλλια,
που πολεμάν οι αντάρτες μας, να διώξουν τους φασίστες
κι' εκεί θακούστε πόλεμο κι κει θα δείτε μάχη.
Πέφτουν οι σφαίρες σα βροχή κι' οι όλμοι σαν τη μπόρα,
τα βόλια απ' τ' αυτόματα λες κι είν' πυκνό χαλάζι (...)
Θολούριασαν τα διάσελα κι' οι κάμποι σκοτεινιάσαν,
και στις βαθειές τις λαγκαδιές σαν πίσσα κατακάθι.
Κι' ένας στον άλλο λέγανε, στόμα σ' αυτί οι φασίστες.
Καιρός να τους ξεφύγουμε με τούτα τα σκοτάδια.(...)
Κι' όπως βαδίζουν φυλαχτά και παν να σκαπετήσουν,
το στράτευμα της λευτεριάς ξεγύμνωσε τις λόγχες. (...)
Και μια φωνή, τρανή βουή σηκώθη απ' άκρη σ' άκρη:
Πάνου τους ανταρτόπουλα, γενιά των αντρειωμένων.
Χτυπάτε τους. Βαράτε τους. Απάνω τους λεβέντες».
"Γλίστρησε κρυφά, να μην το πάρει
είδηση ο φρουρός μου π' αγρυπνά
κι ήρθε στο κελί μου το φεγγάρι.
Ήρθε και με βρήκε λυπημένο
κι ήτανε το χάδι του απαλό,
σαν γυναικείο χέρι αγαπημένο.
Μείνε στο φτωχό μου το κελί,
φεγγαράκι, τι να σε τρατάρω;
Δεν μου μένει πια παρά η ψυχή
κι έχω τόσο ανήφορο να πάρω."
είδηση ο φρουρός μου π' αγρυπνά
κι ήρθε στο κελί μου το φεγγάρι.
Ήρθε και με βρήκε λυπημένο
κι ήτανε το χάδι του απαλό,
σαν γυναικείο χέρι αγαπημένο.
Μείνε στο φτωχό μου το κελί,
φεγγαράκι, τι να σε τρατάρω;
Δεν μου μένει πια παρά η ψυχή
κι έχω τόσο ανήφορο να πάρω."
Δε θα λένε: Τον καιρό που η βελανιδιά τα κλαδιά της ανεμοσάλευε.
Θα λένε: Τον καιρό που ο μπογιατζής τσάκιζε τους εργάτες.
Δε θα λένε: Τον καιρό που το παιδί πετούσε βότσαλα πλατιά στου ποταμού το ρέμα.
Θα λένε: τον καιρό που ετοιμάζονταν οι μεγάλοι πόλεμοι.
Δε θα λένε: Τον καιρό που μπήκε στην κάμαρα η γυναίκα.
Θα λένε: Τον καιρό που οι μεγάλες δυνάμεις συμμαχούσαν
ενάντια στους εργάτες.
Μα δε θα λένε: Ήτανε σκοτεινοί καιροί
Θα λένε: Γιατί σωπαίναν οι ποιητές τους;
Μπέρτολτ Μπρέχτ
Θα λένε: Τον καιρό που ο μπογιατζής τσάκιζε τους εργάτες.
Δε θα λένε: Τον καιρό που το παιδί πετούσε βότσαλα πλατιά στου ποταμού το ρέμα.
Θα λένε: τον καιρό που ετοιμάζονταν οι μεγάλοι πόλεμοι.
Δε θα λένε: Τον καιρό που μπήκε στην κάμαρα η γυναίκα.
Θα λένε: Τον καιρό που οι μεγάλες δυνάμεις συμμαχούσαν
ενάντια στους εργάτες.
Μα δε θα λένε: Ήτανε σκοτεινοί καιροί
Θα λένε: Γιατί σωπαίναν οι ποιητές τους;
Μπέρτολτ Μπρέχτ
Αρχείο ΚΚΕ :
Δ.Σ.Ε
Αρχηγείο Παρνασσίδας 1946-1947
Περιγραφή
Στη Ρούμελη οι πρώτοι αντάρτες παρουσιάστηκαν στην περιοχή των Δήμων Κτημενίων, Δολόπων του Νομού Ευρυτανίας. Καταδιωκόμενοι από Θεσσαλία και Ρούμελη, αλλά και από το Μπούλκες.
Στον Οθρυ ήταν ο Μπελής, στον Παρνασσό ο Διαμαντής και ο Παπούας. Οι πρώτες ντουφεκιές έπεσαν το καλοκαίρι του '46 στην κορυφογραμμή Μάρτσα - Τριφύλλα - Βουλγάρα. Πάνω από τα χωριά Κλειτσός, Πλάτανος, Μεσοχώρι Κορύτσας. Στις 18 Σεπτέμβρη στην Τριφύλλα πάνω από τη Νεράιδα ο Μπελής χτυπά και διαλύει δύναμη χωροφυλακής. Στις 19 του ίδιου μήνα αντάρτες μπήκαν στο Κερασοχώρι και πυρπόλησαν τα χαρτιά του Ειρηνοδικείου. Κάτω από την πίεση των ανταρτών η αστυνομία της Αγ. Τριάδας έφυγε κρυφά.
Έτσι εγκαταστάθηκε το νέο κράτος. Στα χωριά μπήκαν οι αντάρτες, καθησύχασαν τους χωρικούς. Τους μίλησαν για το μοναρχοφασισμό, τους Άγγλους, την τρομοκρατία. Ζήτησαν από τους χωρικούς να παραδώσουν ότι όπλα έχουν, να σταματήσουν το χαφιεδιλίκι και βεβαίωσαν πως όσοι δεν είχαν βάψει τα χέρια τους με αίμα δεν θα πάθουν τίποτα.
Άρχισε η στρατολογία νέων ανταρτών. Στις 20 Νοέμβρη χτύπησαν στο Νεχώρι Υπάτης 4 λόχους. Στις 22 διαλύουν τον 1/623 λόχο και το απόσπασμα Κρανιά, πάνω από το χωριό Ανατολή. Στις 6 Δεκέμβρη οι εφημερίδες γράφουν πως στο ύψωμα Γαρδίκι απόσπασμα διαλύθηκε από αντάρτες του Μπελή, του Διαμαντή και του Παπαϊωάννου. Στις 27 Δεκέμβρη του 1946 ιδρύθηκε το Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ.
Στις 31 Δεκέμβρη κατέλαβαν την Υπάτη αφού διέλυσαν τη χωροφυλακή. Στις 12 Γενάρη του '47 μικρό τμήμα υπό τον Διαμαντή χτύπησε τρένο στον Μπράλο. Στις 18 Γενάρη του 1947 ιδρύθηκε το αρχηγείο Δυτικής Στερεάς με διοικητή τον Παπούα (Νίκο Διένη από τα Καστέλια) και υπαρχηγό τον Κίτσο Κορόζη. Ολη του η δύναμη 45 άνδρες. Ακτίνα δράσης από Γραμμένη Οξιά μέχρι Αραποκεφάλα.
Από την άνοιξη του '47 αρχηγός ανέλαβε ο Γιώτης (Χαρίλαος Φλωράκης). Αρχίζει το στέριωμα του νέου κράτους. Να γίνουν οργανώσεις, να μπουν υπεύθυνοι στα χωριά, να δημιουργηθεί αυτοδιοίκηση, με υπεύθυνο αυτοάμυνας και επιμελητείας. Παράλληλα αναπτύσσεται η στρατιωτική οργάνωση.
Στις 25 Γενάρη έχουν ήδη δημιουργηθεί τα αρχηγεία Παρνασσίδας με τον Διαμαντή, Οίτης με τους Κ. Παλαιολόγου - Μπελή, Δυτικής Στερεάς με τον Παπούα, Ευρυτανίας με τον Ερμή και Όθρυος με τον Περικλή. Όλα μαζί συγκροτούν το Αρχηγείο Ρούμελης. Στην πρώτη του περίοδο το αρχηγείο καθοδηγούνταν κατευθείαν από την ΚΕ του ΚΚΕ.
Στη Ρούμελη οι πρώτοι αντάρτες παρουσιάστηκαν στην περιοχή των Δήμων Κτημενίων, Δολόπων του Νομού Ευρυτανίας. Καταδιωκόμενοι από Θεσσαλία και Ρούμελη, αλλά και από το Μπούλκες.
Στον Οθρυ ήταν ο Μπελής, στον Παρνασσό ο Διαμαντής και ο Παπούας. Οι πρώτες ντουφεκιές έπεσαν το καλοκαίρι του '46 στην κορυφογραμμή Μάρτσα - Τριφύλλα - Βουλγάρα. Πάνω από τα χωριά Κλειτσός, Πλάτανος, Μεσοχώρι Κορύτσας. Στις 18 Σεπτέμβρη στην Τριφύλλα πάνω από τη Νεράιδα ο Μπελής χτυπά και διαλύει δύναμη χωροφυλακής. Στις 19 του ίδιου μήνα αντάρτες μπήκαν στο Κερασοχώρι και πυρπόλησαν τα χαρτιά του Ειρηνοδικείου. Κάτω από την πίεση των ανταρτών η αστυνομία της Αγ. Τριάδας έφυγε κρυφά.
Έτσι εγκαταστάθηκε το νέο κράτος. Στα χωριά μπήκαν οι αντάρτες, καθησύχασαν τους χωρικούς. Τους μίλησαν για το μοναρχοφασισμό, τους Άγγλους, την τρομοκρατία. Ζήτησαν από τους χωρικούς να παραδώσουν ότι όπλα έχουν, να σταματήσουν το χαφιεδιλίκι και βεβαίωσαν πως όσοι δεν είχαν βάψει τα χέρια τους με αίμα δεν θα πάθουν τίποτα.
Άρχισε η στρατολογία νέων ανταρτών. Στις 20 Νοέμβρη χτύπησαν στο Νεχώρι Υπάτης 4 λόχους. Στις 22 διαλύουν τον 1/623 λόχο και το απόσπασμα Κρανιά, πάνω από το χωριό Ανατολή. Στις 6 Δεκέμβρη οι εφημερίδες γράφουν πως στο ύψωμα Γαρδίκι απόσπασμα διαλύθηκε από αντάρτες του Μπελή, του Διαμαντή και του Παπαϊωάννου. Στις 27 Δεκέμβρη του 1946 ιδρύθηκε το Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ.
Στις 31 Δεκέμβρη κατέλαβαν την Υπάτη αφού διέλυσαν τη χωροφυλακή. Στις 12 Γενάρη του '47 μικρό τμήμα υπό τον Διαμαντή χτύπησε τρένο στον Μπράλο. Στις 18 Γενάρη του 1947 ιδρύθηκε το αρχηγείο Δυτικής Στερεάς με διοικητή τον Παπούα (Νίκο Διένη από τα Καστέλια) και υπαρχηγό τον Κίτσο Κορόζη. Ολη του η δύναμη 45 άνδρες. Ακτίνα δράσης από Γραμμένη Οξιά μέχρι Αραποκεφάλα.
Από την άνοιξη του '47 αρχηγός ανέλαβε ο Γιώτης (Χαρίλαος Φλωράκης). Αρχίζει το στέριωμα του νέου κράτους. Να γίνουν οργανώσεις, να μπουν υπεύθυνοι στα χωριά, να δημιουργηθεί αυτοδιοίκηση, με υπεύθυνο αυτοάμυνας και επιμελητείας. Παράλληλα αναπτύσσεται η στρατιωτική οργάνωση.
Στις 25 Γενάρη έχουν ήδη δημιουργηθεί τα αρχηγεία Παρνασσίδας με τον Διαμαντή, Οίτης με τους Κ. Παλαιολόγου - Μπελή, Δυτικής Στερεάς με τον Παπούα, Ευρυτανίας με τον Ερμή και Όθρυος με τον Περικλή. Όλα μαζί συγκροτούν το Αρχηγείο Ρούμελης. Στην πρώτη του περίοδο το αρχηγείο καθοδηγούνταν κατευθείαν από την ΚΕ του ΚΚΕ.
Τραγούδια ...γεμάτα αναμνήσεις
|
|