Ακόμα μια ιστοσελίδα για την Δική μας Ιστορία...
Μια ιστοσελίδα που είναι αφιερωμένη στον πατέρα μου Στέλιο. Τον Κομμουνιστή, τον Μακρονησιώτη, τον Άνθρωπο, τον Μέντορα, τον Εργάτη σε ξυλεμπορικά, με τις καμπουρίτσες πάνω στους ώμους από τα ξύλα που κουβαλούσε. Τον τίμιο και δίκαιο άνθρωπο. Τον άψογο οικογενειάρχη, τον λατρεμένο σύντροφο της μητέρας μου, Μαρίας. Δεν του αποδίδω διθυράμβους, έστω κι αν φαίνεται έτσι. Ερμηνεύω αυτό που ήταν στην πραγματικότητα. Ένας σοφός πατέρας που μας άφησε ενθύμιο τόσες διδαχές, τόσες ιστορίες και ακόμα πιο όμορφες αναμνήσεις.
Μια ιστοσελίδα, λοιπόν, που αφορά τους Κομμουνιστές και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Αποκλειστικά. Για την Προσφορά τους στον τόπο μας.
Για τα ατελείωτα κυβικά λάσπης που έπεσαν πάνω τους κι αυτοί δεν λύγισαν ποτέ.
Ο κατάλογος των Ηρώων μας, στην πορεία των χρόνων είναι τεράστιος, έτσι κι αλλιώς.
Δεν έχω την απαίτηση, οι παντός τύπου ευκαιριάκηδες να καταλάβουν, γιατί δεν μπορούν και ναι, δεν θέλουν. Έχει μπει μέσα στο αίμα πολλών ανθρώπων η λαμογιά. Το δούναι-λαβείν κάτω από το τραπέζι.
Περπατάω στους δρόμους, ακούω, παρατηρώ. Φωνές δυνατές, ανάγκη αναγνώρισης. Φτηνό επίπεδο.
Σε συζητήσεις πολιτικές κυριαρχεί η άγνοια, η παντελής έλλειψη ιστορικής γνώσης κι όταν φανεί ένα πρόσωπο που τους φέρνει προ των ευθυνών τους, τότε γίνεται persona non grata ή κατηγορείται πισώπλατα πάντα ότι "αναλύει πολύ" τα πράγματα.
Από την άλλη μεριά, σε σπάνιες στιγμές ειλικρίνειας, βγαίνει η απελπισία. Των χαμηλών μισθών, της αδυναμίας ευπρεπούς βιοπορισμού, των προβλημάτων που ο καθένας μας αντιμετωπίζει στην ζωή του.
Στις δουλειές, όσοι έχουν τουλάχιστον, δεν μιλάνε. Ο φόβος κυριαρχεί, όχι μόνο λόγω απόλυσης στην περίπτωση που ζητήσει τα δικαιώματα του, αλλά και αυτός του ρουφιάνου της επιχείρησης. Που πάντα είναι εργαζόμενος! Ή ανήκει στο επιχειρησιακό σωματείο!
Η αλήθεια, σαν την εκδίκηση, είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Μέσα σε αυτό το site, θα βρείτε πολλές. Παρμένες από άλλες ιστοσελίδες. Μετά από ψάξιμο ημερών...μηνών. Σε πολλά από αυτά τα άρθρα αναφέρω την πηγή, σε άλλα όχι κι αυτό από κεκτημένη ταχύτητα. Δεν παύω όμως να ευχαριστώ τους "άγνωστους" αυτούς φίλους και την τεράστια πείρα ή γνώση, αν θέλετε, πάνω στα συγκεκριμένα θέματα.
Κάποιος, πριν καιρό, μου είχε πει "δικά σας τα κείμενα ή τα βιβλία, άρα θα τα γράψετε όπως σας συμφέρει".
Δεν έχει σημασία τι απάντησα. Ήταν το δεύτερο έναυσμα για την συλλογή κειμένων στην ιστοσελίδα μου.
Κλείνω το σεντόνι-εισαγωγή, με τα λόγια του Γιώργη Τρικαλινού, σε μια συνέντευξη του στον Ρίζο μας.
Θαρρώ, τα λέει όλα, για το τι σημαίνει Κομμουνιστής-Κομμουνίστρια. Γιατί είμαστε παντός καιρού!
«Μας κατηγορούν ότι είμαστε ενταγμένοι στο ΚΚΕ, στρατευμένοι και αυτό είναι σαν σκλαβιά. Εμείς τους λέμε ναι, είμαστε στρατευμένοι στην Ελλάδα και στο λαό, αγωνιζόμαστε για τα ιδανικά μας με πάθος και είμαστε έτοιμοι να δώσουμε και τη ζωή μας, για να εκπληρωθούν τα ιδανικά αυτά. Το ΚΚΕ, το κόμμα της εργατικής τάξης και όλου του εργαζόμενου λαού, αυτά τα ιδανικά τα έχει με αίμα γραμμένα στο λάβαρο του. Γι' αυτό και είμαστε ενταγμένοι. Με δική μας θέληση και επιλογή, είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι....
Ο αγώνας μας είναι σκληρός, μακρόχρονος, πολύ δύσκολος, με επιτυχίες και αποτυχίες, με ανηφοριές και κατηφοριές. Εγώ τουλάχιστον, από το 1932 που είμαι μέλος του Κόμματος αυτό είδα. Δύσκολος είναι ο δρόμος, κακοτράχαλος. Αυτό πρέπει πάντα να το έχουμε υπόψη μας, ειδικά εσείς οι νέοι. Να μην είμαστε απαισιόδοξοι και απογοητευόμαστε από προσωρινές αποτυχίες...
Ούτε να είμαστε υπεραισιόδοξοι και να παίρνουν τα μυαλά μας αέρα από ορισμένες επιτυχίες. Πρέπει ψύχραιμα να μελετάμε, να βγάζουμε τα απαραίτητα, χρήσιμα για το μέλλον, συμπεράσματα. Να αντιπαλεύουμε τις δυσκολίες...
Οι κομμουνιστές, τα μέλη και στελέχη του Κόμματος και της ΚΝΕ, πρέπει να στέκονται επικεφαλής της πάλης για τα λαϊκά προβλήματα, να καταξιώνονται καθημερινά. Κανένας δεν καταξιώνεται μια για πάντα. Ιδιαίτερα σήμερα, στις συνθήκες αυτές που ζούμε, με την πολύπλευρη επίθεση που δεχόμαστε από τους μηχανισμούς της άρχουσας τάξης. Να είμαστε μπροστάρηδες και να δίνουμε το παράδειγμα. Η καλύτερη προπαγάνδα είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Άμα είσαι εντάξει εσύ μη φοβάσαι. Εντάξει απέναντι στους γονείς σου, απέναντι στη γυναίκα σου και στα παιδιά σου, απέναντι στο Κόμμα.
Αν είσαι συνεπής και δεν έχεις παραλείψεις, μη φοβάσαι τίποτα.
Θα έχεις το πρόσωπό σου καθαρό...».
Μια ιστοσελίδα, λοιπόν, που αφορά τους Κομμουνιστές και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Αποκλειστικά. Για την Προσφορά τους στον τόπο μας.
Για τα ατελείωτα κυβικά λάσπης που έπεσαν πάνω τους κι αυτοί δεν λύγισαν ποτέ.
Ο κατάλογος των Ηρώων μας, στην πορεία των χρόνων είναι τεράστιος, έτσι κι αλλιώς.
Δεν έχω την απαίτηση, οι παντός τύπου ευκαιριάκηδες να καταλάβουν, γιατί δεν μπορούν και ναι, δεν θέλουν. Έχει μπει μέσα στο αίμα πολλών ανθρώπων η λαμογιά. Το δούναι-λαβείν κάτω από το τραπέζι.
Περπατάω στους δρόμους, ακούω, παρατηρώ. Φωνές δυνατές, ανάγκη αναγνώρισης. Φτηνό επίπεδο.
Σε συζητήσεις πολιτικές κυριαρχεί η άγνοια, η παντελής έλλειψη ιστορικής γνώσης κι όταν φανεί ένα πρόσωπο που τους φέρνει προ των ευθυνών τους, τότε γίνεται persona non grata ή κατηγορείται πισώπλατα πάντα ότι "αναλύει πολύ" τα πράγματα.
Από την άλλη μεριά, σε σπάνιες στιγμές ειλικρίνειας, βγαίνει η απελπισία. Των χαμηλών μισθών, της αδυναμίας ευπρεπούς βιοπορισμού, των προβλημάτων που ο καθένας μας αντιμετωπίζει στην ζωή του.
Στις δουλειές, όσοι έχουν τουλάχιστον, δεν μιλάνε. Ο φόβος κυριαρχεί, όχι μόνο λόγω απόλυσης στην περίπτωση που ζητήσει τα δικαιώματα του, αλλά και αυτός του ρουφιάνου της επιχείρησης. Που πάντα είναι εργαζόμενος! Ή ανήκει στο επιχειρησιακό σωματείο!
Η αλήθεια, σαν την εκδίκηση, είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Μέσα σε αυτό το site, θα βρείτε πολλές. Παρμένες από άλλες ιστοσελίδες. Μετά από ψάξιμο ημερών...μηνών. Σε πολλά από αυτά τα άρθρα αναφέρω την πηγή, σε άλλα όχι κι αυτό από κεκτημένη ταχύτητα. Δεν παύω όμως να ευχαριστώ τους "άγνωστους" αυτούς φίλους και την τεράστια πείρα ή γνώση, αν θέλετε, πάνω στα συγκεκριμένα θέματα.
Κάποιος, πριν καιρό, μου είχε πει "δικά σας τα κείμενα ή τα βιβλία, άρα θα τα γράψετε όπως σας συμφέρει".
Δεν έχει σημασία τι απάντησα. Ήταν το δεύτερο έναυσμα για την συλλογή κειμένων στην ιστοσελίδα μου.
Κλείνω το σεντόνι-εισαγωγή, με τα λόγια του Γιώργη Τρικαλινού, σε μια συνέντευξη του στον Ρίζο μας.
Θαρρώ, τα λέει όλα, για το τι σημαίνει Κομμουνιστής-Κομμουνίστρια. Γιατί είμαστε παντός καιρού!
«Μας κατηγορούν ότι είμαστε ενταγμένοι στο ΚΚΕ, στρατευμένοι και αυτό είναι σαν σκλαβιά. Εμείς τους λέμε ναι, είμαστε στρατευμένοι στην Ελλάδα και στο λαό, αγωνιζόμαστε για τα ιδανικά μας με πάθος και είμαστε έτοιμοι να δώσουμε και τη ζωή μας, για να εκπληρωθούν τα ιδανικά αυτά. Το ΚΚΕ, το κόμμα της εργατικής τάξης και όλου του εργαζόμενου λαού, αυτά τα ιδανικά τα έχει με αίμα γραμμένα στο λάβαρο του. Γι' αυτό και είμαστε ενταγμένοι. Με δική μας θέληση και επιλογή, είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι....
Ο αγώνας μας είναι σκληρός, μακρόχρονος, πολύ δύσκολος, με επιτυχίες και αποτυχίες, με ανηφοριές και κατηφοριές. Εγώ τουλάχιστον, από το 1932 που είμαι μέλος του Κόμματος αυτό είδα. Δύσκολος είναι ο δρόμος, κακοτράχαλος. Αυτό πρέπει πάντα να το έχουμε υπόψη μας, ειδικά εσείς οι νέοι. Να μην είμαστε απαισιόδοξοι και απογοητευόμαστε από προσωρινές αποτυχίες...
Ούτε να είμαστε υπεραισιόδοξοι και να παίρνουν τα μυαλά μας αέρα από ορισμένες επιτυχίες. Πρέπει ψύχραιμα να μελετάμε, να βγάζουμε τα απαραίτητα, χρήσιμα για το μέλλον, συμπεράσματα. Να αντιπαλεύουμε τις δυσκολίες...
Οι κομμουνιστές, τα μέλη και στελέχη του Κόμματος και της ΚΝΕ, πρέπει να στέκονται επικεφαλής της πάλης για τα λαϊκά προβλήματα, να καταξιώνονται καθημερινά. Κανένας δεν καταξιώνεται μια για πάντα. Ιδιαίτερα σήμερα, στις συνθήκες αυτές που ζούμε, με την πολύπλευρη επίθεση που δεχόμαστε από τους μηχανισμούς της άρχουσας τάξης. Να είμαστε μπροστάρηδες και να δίνουμε το παράδειγμα. Η καλύτερη προπαγάνδα είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Άμα είσαι εντάξει εσύ μη φοβάσαι. Εντάξει απέναντι στους γονείς σου, απέναντι στη γυναίκα σου και στα παιδιά σου, απέναντι στο Κόμμα.
Αν είσαι συνεπής και δεν έχεις παραλείψεις, μη φοβάσαι τίποτα.
Θα έχεις το πρόσωπό σου καθαρό...».
Ο ΠΑΓΟΣ ΕΣΠΑΣΕ...Ο ΔΡΟΜΟΣ ΧΑΡΑΧΤΗΚΕ...
|
Πρελούδιο
Δεν είμαι εγώ σπορά της Τύχης
ο πλαστουργός της νιας ζωής Εγώ είμαι τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της Οργής. Δεν κατεβαίνω από τα νέφη γιατί δε μ’ έστειλε κανείς Πατέρας, τάχα παρηγόρια για σένα, σκλάβε, που πονείς. Ένας δεν είμαι, μα χιλιάδες! Όχι μονάχα οι ζωντανοί κι οι πεθαμένοι μ’ ακλουθάνε σε μια αράδα σκοτεινή. Δε δίνω λέξεις παρηγόρια δίνω μαχαίρι σ’ ολουνούς καθώς το μπήγω μες το χώμα γίνεται φως, γίνεται νους. Κ. Βάρναλης |
Φινάλε
Μην καρτεράτε να λυγίσουμε
μήτε για μια στιγμή
μητ’ όσο στην κακοκαιριά
λυγάει το κυπαρίσσι
έχουμε τη ζωή πολύ,
πάρα πολύ αγαπήσει.
Φ. Αγγουλές